تغییر نسل و طراحی خودروهای پرفروش آسیایی

برخلاف شرکت‌های خودروسازی داخلی که یک مدل را حتی تا چند دهه تنها با تغییر جزئی ظاهری عرضه می‌کنند، برندهای خارجی معمولا چند مدل برجسته در سبد محصولاتشان دارند که هر چند سال درقالب نسلی جدید دگرگون می‌شوند.

زمانی‌که یک خودرو جدید به‌دلایل مختلف فروش بالایی به‌دست آورد و بین طرفداران آن برند محبوب شود، خودروساز دو راه را انتخاب می‌کند. به‌روزرسانی عمده‌ی ظاهری و جزئی فنی برای مدل تولیدی سال بعد، یا توسعه‌ی مدلی براساس جدیدترین پیشرفت‌های مهندسی و فناوری پس از چند سال عرضه‌ی نسخه‌ی اول؛ خروجی حالت اول مدل فیس‌لیفت خواهد اما در در حالت دوم، با تغییر نسل و خودرویی کاملا جدید روبه‌رو می‌شویم.

تغییر نسل یک مدل برای خودروساز فواید زیادی دارد؛ اما در عین‌حال، برنامه‌ای پرخطر هم شمرده می‌شود. نسل جدید علاوه بر راضی نگه‌داشتن خریداران مدل قبلی، باید به‌قدری جذاب باشد که طرفداران جدید را جذب کند و باگذشت زمان، میراث خوبی هم برای برند باشد. اگر همه‌چیز به‌خوبی انجام شود، نام یک مدل تا چند دهه در خودروسازی باقی می‌ماند اما هر نسل آن نماینده‌ی جدیدترین دستاورهای مهندسی هم خواهد بود. برای مثال، تجربه‌ی رانندگی پدربزرگ و مادربزرگ، پدر و مادر و پسر و دختر یک خانواده با تویوتا کمری کاملا متفاوت است؛ آیا این حالت برای خودرویی مثل پژو 405 هم در انواع کدهایی که تولید شده صدق می‌کند؟

عرضه‌ی یک مدل خودرو در چند دهه بدون تغییر چشم‌گیر فنی، ظاهری و امکانات رفاهی، تنها در بازارهای بسته دیده می‌شود؛ بازاری که تنها در انحصار چند شرکت باشد. در این مقاله به‌سراغ خودروسازهای آسیایی می‌رویم و هفت مدل خودروی پرطرفدار را که تغییر نسل‌های موفقی داشته‌اند بررسی می‌کنیم. احتمالا همان‌طور که حدس زده‌اید، بیشتر این خودروها ژاپنی هستند؛ درحقیت از این هفت مدل، تنها یک خودرو ژاپنی نیست. به‌لطف تصاویر زیبایی که وب‌سایت BudgetDirect منتشر کرده، به‌خوبی می‌توانیم تغییرات طراحی هر مدل در هر نسل را ببینیم.

هوندا آکورد؛ ۱۰ نسل از سدان خوش‌ساخت و جان‌سخت

اولین نسل محصول سال ۱۹۷۶ جدیدترین نسل محصول سال ۲۰۱۷ بسیاری از شرکت‌های ژاپنی ابتدا با خرید لایسنس برندهای اروپایی و آمریکایی و الهام‌گرفتن از طراحی محصولاتشان به خودروسازی وارد شدند. پس از تجربه‌ی تولید چند مدل خودرو، ژاپنی‌ها خیلی زود مستقل و در کلاس‌های مختلف پرچم‌دار شدند. دهه‌ی ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ را می‌توان دوران طلایی ژاپنی‌ها به‌خصوص در بین خودروهای اسپرت دانست؛ اما پیش از این، بحران سوخت و انرژی، نقش مهمی در بزرگ‌شدن خودروساز‌های ژاپنی در جهان و آمریکا داشت.

در دهه‌ی ۱۹۷۰، بحران نفتی، خودروهای V8 آمریکایی را بازنشسته کرد و بازار دراختیار محصولات کم‌مصرف قرار گرفت. هوندا از اولین خودروسازها بود که از این فرصت استفاده کرد و دو مدل سیویک (۱۹۷۱) و سپس آکورد (۱۹۷۶) را تولید کرد. سیویک و آکورد خیلی زود انتخاب اول آمریکایی‌ها شدند و این روزها به نسل دهم تولیدشان رسیده‌اند.

اولین نسل از هوندا آکورد (Accord) خودرویی کوچک و کم‌مصرف مشابه ابعاد فولکس واگن گلف بود، اما امکاناتی که در آن دوران لوکس محسوب می‌شد، مثل رادیو، سیستم تهویه، فرمان هیدرولیک و ساعت دیجیتال را هم دراختیار داشت. مثل بسیاری از خودروهای قدیمی که در چند نسل تولید شده‌اند، آکورد هم هر سال بزرگ‌تر و جادارتر شد؛ از نسل سوم بود که آکورد به‌خیابان پرفروش‌ترین‌ها وارد شد و تا امروز در آنجا پارک کرده. از اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ و نسل چهارم، آکورد به‌طور رسمی از کلاس خودروهای کامپکت و کوچک به بدنه‌ با اندازه متوسط وارد شد. با بزرگ‌تر شدن بدنه، موتور آکورد هم قدرتمندتر و حجیم‌تر شد و از چهار سیلندر خطی دو لیتری به سه لیتری V6 ارتقا پیدا کرد.

جدیدترین نسل هوندا آکورد سال ۲۰۱۷ به بازار رسید و برخلاف مدل‌های قلبی، تنها در بدنه‌ی سدان چهاردر عرضه می‌شود. هوندا آکورد برای افرادی که به‌دنبال خودرویی خوش‌ساخت، مجهز و کم‌استهلاک هستند انتخاب اول شده؛ چهار دهه تولید این خودرو، آکورد را با برند هوندا پیوند زده است.